Taniec Brzucha

Taniec brzucha (taniec arabski, taniec orientalny) jest to rodzaj tańca solowego, wykonywanego głównie, ale nie wyłącznie przez kobiety, popularnego na terenach Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Jego najważniejsze cechy to ruchy bioder, brzucha, biustu i ekspresyjne gesty rąk. Elementem bardzo charakterystycznym jest tzw. shimmy, czyli drżący ruch bioder wprawiającego w drgania również brzuch tancerki. Można wykonywać także shimmy innych części ciała np. biustu. Właściwe ruchy mięśni brzucha występują bardzo rzadko i jest ich tylko kilka. Oprócz typowych elementów dla tego gatunku, można zauważyć elementy zaczerpnięte z orientalnych tańców folklorystycznych, tańca współczesnego, a nawet baletu. Rekwizyty używane często przez tancerki to: zills (saggat), miecze, chusty oraz laska.

Egipt to kraj, gdzie sztuka ta rozwinęła się szczególnie i posiada wielowiekowe tradycje. Niektóre źródła podają właśnie ten kraj jako kolebkę tańca brzucha, który był związany z kultem bogini Izydy. Stamtąd pochodzi większość znanych i cenionych tancerek. W Egipcie wykształciły się różne style zaliczane do tańca brzucha min.: klasyczny styl kabaretowy, beledi, saidi - ar.: "raks al-assaja" czyli taniec z laską, taniec ze świecznikiem - arab.:"raks asz-szamadan", malaya leff, hagalla. Znane egipskie tancerki to: Samia Gamal, Nagua Faud, Suahir Zaki, Dina, Lucy, Raqia Hassan.

Innym krajem arabskim, w którym taniec brzucha jest bardzo popularny jest Liban. Cenioną tancerką libańską jest Amani. W niektórych krajach (Libia, Algieria) jest oficjalnie zabroniony z powodów moralno-religijnych (szariat). Wykonywany jest przez kobiety, choć próbowano uczyć go eunuchów. W wielu krajach (także w Polsce) organizowane są zawody tancerek. Poza granicami swojego pochodzenia rozwinął się szczególnie w takich krajach jak Niemcy, Brazylia i USA. W USA wykształciły się nawet dwa nowe style: tribal i american cabaret style. Znane amerykańskie tancerki to: Morocco, Jillina, Rachel Brice.

Nazwa "taniec brzucha" nie jest jego nazwą oryginalną. W krajach arabskich taniec ten nazywa się "raks sharki" co można przetłumaczyć jako "taniec wschodni", "taniec orientalny" lub "raks al-hizzi". Nazwę "taniec brzucha" wprowadzili przedstawiciele cywilizacji zachodniej. Pierwszy raz użyto tego określenia w stosunku do tańca Ouled Nail tańczonego w miejscowości Bou Saada w Algierii. Charakteryzował się on tym, że tancerka poruszała wyłącznie mięśniem przepony. Potem to określenie rozszerzono na wszystkie tańce z Północnej Afryki oraz Bliskiego Wschodu, które wiązały się z charakterystyczną pracą brzucha tancerki.

Taniec brzucha nie posiada żadnych spisanych reguł, jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia. Taniec wykonywany w poszczególnych krajach różni się nieznacznie między sobą, są to jednak różnice trudno zauważalne. Ze względu na kraj pochodzenia wyszczególnia się najczęściej style: egipski, libański, syryjski, turecki.

Najczęściej wykorzystywane rytmy w tańcu brzucha to:

fallahi
karrachi
malfuf
massmudi
taqsim zwany także chftetelli

Instrumenty używane do tworzenia tej muzyki to najczęściej lutnia (oud) i tabbla(darabuka).

Główny strój tancerki wykonującej ten taniec to stanik, spódnica z długim rozcięciem i chusta.



Strona Główna Na co wpływa taniec brzucha Taniec brzucha historia Taniec orientalny historia Ciekawostki Rodzaje tańców brzucha Galeria © Gabriela Kalinowska ZiIP sem 4 grupa 2	Taniec brzucha historia Taniec brzucha (taniec arabski, taniec orientalny) jest to rodzaj tańca solowego, wykonywanego głównie, ale nie wyłącznie przez kobiety, popularnego na terenach Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Jego najważniejsze cechy to ruchy bioder, brzucha, biustu i ekspresyjne gesty rąk. Elementem bardzo charakterystycznym jest tzw. shimmy, czyli drżący ruch bioder wprawiającego w drgania również brzuch tancerki. Można wykonywać także shimmy innych części ciała np. biustu. Właściwe ruchy mięśni brzucha występują bardzo rzadko i jest ich tylko kilka. Oprócz typowych elementów dla tego gatunku, można zauważyć elementy zaczerpnięte z orientalnych tańców folklorystycznych, tańca współczesnego, a nawet baletu. Rekwizyty używane często przez tancerki to: zills (saggat), miecze, chusty oraz laska. Egipt to kraj, gdzie sztuka ta rozwinęła się szczególnie i posiada wielowiekowe tradycje. Niektóre źródła podają właśnie ten kraj jako kolebkę tańca brzucha, który był związany z kultem bogini Izydy. Stamtąd pochodzi większość znanych i cenionych tancerek. W Egipcie wykształciły się różne style zaliczane do tańca brzucha min.: klasyczny styl kabaretowy, beledi, saidi - ar.: "raks al-assaja" czyli taniec z laską, taniec ze świecznikiem - arab.:"raks asz-szamadan", malaya leff, hagalla. Znane egipskie tancerki to: Samia Gamal, Nagua Faud, Suahir Zaki, Dina, Lucy, Raqia Hassan. Innym krajem arabskim, w którym taniec brzucha jest bardzo popularny jest Liban. Cenioną tancerką libańską jest Amani. W niektórych krajach (Libia, Algieria) jest oficjalnie zabroniony z powodów moralno-religijnych (szariat). Wykonywany jest przez kobiety, choć próbowano uczyć go eunuchów. W wielu krajach (także w Polsce) organizowane są zawody tancerek. Poza granicami swojego pochodzenia rozwinął się szczególnie w takich krajach jak Niemcy, Brazylia i USA. W USA wykształciły się nawet dwa nowe style: tribal i american cabaret style. Znane amerykańskie tancerki to: Morocco, Jillina, Rachel Brice. Nazwa "taniec brzucha" nie jest jego nazwą oryginalną. W krajach arabskich taniec ten nazywa się "raks sharki" co można przetłumaczyć jako "taniec wschodni", "taniec orientalny" lub "raks al-hizzi". Nazwę "taniec brzucha" wprowadzili przedstawiciele cywilizacji zachodniej. Pierwszy raz użyto tego określenia w stosunku do tańca Ouled Nail tańczonego w miejscowości Bou Saada w Algierii. Charakteryzował się on tym, że tancerka poruszała wyłącznie mięśniem przepony. Potem to określenie rozszerzono na wszystkie tańce z Północnej Afryki oraz Bliskiego Wschodu, które wiązały się z charakterystyczną pracą brzucha tancerki. Taniec brzucha nie posiada żadnych spisanych reguł, jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia. Taniec wykonywany w poszczególnych krajach różni się nieznacznie między sobą, są to jednak różnice trudno zauważalne. Ze względu na kraj pochodzenia wyszczególnia się najczęściej style: egipski, libański, syryjski, turecki. Najczęściej wykorzystywane rytmy w tańcu brzucha to: fallahi karrachi malfuf massmudi taqsim zwany także chftetelli Instrumenty używane do tworzenia tej muzyki to najczęściej lutnia (oud) i tabbla(darabuka). Główny strój tancerki wykonującej ten taniec to stanik, spódnica z długim rozcięciem i chusta.