Rodzaje tańców brzuch

Taniec z zillsami
Tradycja tańca z drobnymi instrumentami perkusyjnymi trzymanymi w rękach jest bardzo stara. Nazwa zillsy pochodzi od tureckiego słowa zilya, po arabsku używa się nazwy saggat lub zaggat. Zillsy były pierwotnie instrumentem sakralnym, nazwa talerze (ang. cymbals) pochodzi od bogini Cybele. Talerzyki, podobne do tych używanych dzisiaj występują często na babilońskich i asyryjskich płaskorzeźbach pochodzących z okresu ponad 1000 lat przed naszą erą. Zillsy używane były na całym Bliskim Wschodzie i w północnej Afryce, od Persji począwszy, przez Turcję, kraje arabskie aż do Maroka. Archeologowie odkryli w Egipcie umowy z tancerkami występującymi z zillsami pochodzące z pierwszego stulecia naszej ery. Były tam również zapiski mówiące o młodym chłopcu, który zginął spadając z wysokiej ściany. Wszedł na nią, gdyż zachwycony muzyką, chciał zobaczyć tancerkę. Zapiski z okresu Cesarstwa Rzymskiego wspominają tancerki używające kastanietów (castanets). Kastaniety czasami były wykonywane z metalu, głównie jednak z drewna.

Taniec z zillsami dzisiaj
W Turcji większość tancerek nadal do swych występów używa zillsów. Uważają one grę na zillsach za integralną część orientalnego tańca. Według egipskiej tancerki Nadii Hamdi, muzycy i tancerki z artystycznej, kairskiej dzielnicy z okolic Mohammed Ali Street uważają, że tancerka, która nie umie grać na zillsach nie jest prawdziwą artystką. Jednakże większość egipskich tancerek nie używa dziś zillsów podczas swoich występów. Jednym z powodów jest fakt, że sprzedawane obecnie w Egipcie zillsy są bardzo złej jakości i nadają się tylko na pamiątki dla turystów. Ponadto, wiele tancerek wynajmuje obecnie zespoły muzyczne, które im akompaniują. Zaczęło się to od Badiaa Masabni, właściciela Opera Casino, nocnego klubu w Kairze w latach trzydziestych i czterdziestych. Uwielbiał on grać na zillsach, często przysiadał się więc do muzyków akompaniujących tancerkom i grał razem z nimi. To zapoczątkowało zwyczaj wynajmowania muzyków, którzy grę na zillsach traktowali jako część swojego repertuaru. Obecnie tylko te egipskie tancerki, które naprawdę świetnie grają na zillsach używają ich podczas swoich występów.

Taniec z laską
Arabska nazwa tradycyjnego, egipskiego tańca z laską to raks al assaya.

W południowym Egipcie mężczyźni praktykowali sztukę walki zwaną tahtiyb, która polegała na bitwie drewnianymi patykami. Ruch składał się z serii prób uderzenia partnera i odparowywania jego ciosów. Korzenie tahtiyb sięgają wiele wieków wstecz ? malowidła w grobowcach pochodzących z czasów starożytnego Egiptu przedstawiają mężczyzn walczących patykami. Męski tahtiyb zainspirował również tamtejsze kobiety do stworzenia ich własnego tańca z laskami. Kobiecy taniec jest wesołą parodią męskiej wojowniczej sztuki. W kobiecej odmianie tego tańca ruchy są swawolne, zalotne i lekkie.

Taniec z kijem i laską dzisiaj
Obecnie wielu tancerzy, zarówno w egipskich folklorystycznych grupach, jak i na Zachodzie wykorzystuje ruchy zaczerpnięte z oryginalnej sztuki tahtiyb i przy muzyce prezentuje je jako taniec. Jednakże nie jest to ten sam sposób w jaki ruchy te były używane pierwotnie. Taniec z patykami jest obecnie standardowym elementem repertuaru egipskich grup folklorystycznych. Wykorzystanie sztuki walki tahtiyb w tańcu, byłoby bardziej efektowne w męskim wykonaniu, gdyby tancerze występowali albo solo walcząc z wyimaginowanym przeciwnikiem albo w licznej grupie. W kairskich nocnych klubach tancerki zazwyczaj rozpoczynają występ ubrane w cekinowy kostium (stanik, pas, spódnica) i tańczą do współczesnej muzyki. Następnie tancerka opuszcza scenę i zmienia strój na kostium folklorystyczny, a potem wraca na kolejną część występu ? taniec w stylu tradycyjnym. Często do tego tańca wybiera ona laskę i tańczy do muzyki, która ma wyraźne akcenty saidi.

Taniec z woalem
Woal jest nadal popularny w Egipcie jako rekwizyt użyteczny do efektownego wejścia na scenę. W Turcji jednak nie zaadoptował się. Styl tańca z woalem pochodzący z północnej Afryki polegający na tym, że tancerka wchodzi na scenę zawinięta woalem, a następnie go odrzuca rozpoczynając taniec nie przyjął się na Bliskim Wschodzie. Jest to zbyt odważne (lub wyuzdane), jak na gust bliskowschodniej publiczności. Ten styl został rozpowszechniony na Zachodzie przez amerykańskie tancerki, które dużo podróżowały i nauczały tańca brzucha w wielu krajach lub przez lokalne tancerki, które odkryły go kiedy były w Stanach.

Taniec z mieczem
Taniec z mieczem nazywany po arabsku raks al sayf może być pełen energii i niezwykle dynamiczny. W krajach europejskich i Stanach Zjednoczonych jest to taniec polegający głównie na balansowaniu mieczem na głowie, ramionach, biodrach i innych częściach ciała. Kiedy tancerka po raz pierwszy podczas tańca wyjmuje miecz, publiczność jest zachwycona i zdumiona ?co ona będzie z nim robić?. Kiedy zaczyna balansować nim na głowie lub w jakimkolwiek innym miejscu, publiczność patrzy w napięciu, czy go nie upuści. W Egipcie istnieje tradycyjny taniec wojowników, który nazywa się al ard. Jest on prezentowany przez mężczyzn władających mieczami. W tym tańcu mężczyźni trzymają miecze pionowo, gotowe do walki.

Jednakże nie ma w historii Bliskiego Wschodu żadnych informacji na temat kobiecego tańca z mieczem. Jeden z obrazów Jeana Leona Gerome pod tytułem An Almeh Performing the Sword Dance pochodzący z 1870 pokazuje tancerkę balansującą jednym mieczem na głowie, a drugi trzymającą w dłoni. W związku z tym jest prawdopodobne, że istniały artystki, które używały tego rekwizytu podczas swych występów. Tancerki w Egipcie, Turcji i innych krajach Bliskiego Wschodu nawet dziś nie używają miecza jako rekwizytu do tańca. Częściej można zobaczyć je w taniecu ze świecznikiem, zwanym shamadan, który stał się tradycyjną częścią ceremonii ślubnej.

Taniec z mieczami dzisiaj
Pomimo faktu, iż nie ma tradycji tańca z mieczem zachodnie tancerki występujące na kiermaszach i folklorystycznych festiwalach sprawiły, że publiczność zaakceptowała miecz jako rekwizyt folklorystyczny. Balansowanie mieczem podczas tańca zostało spopularyzowane przez Amerykanki, które pragną nadawać swym występom także aspekt historyczny. Miecze są również świetną ozdobą w domu, restauracji czy nocnym klubie. Farouche, tancerka z Kaliforni, ma w swym repertuarze niezwykle dramatyczny układ z mieczami, podczas którego wymachuje ona dwoma płonącymi mieczami i balansuje nimi w czasie, kiedy one wciąż płoną.

Taniec z świecznikiem
Taniec ze świecami hipnotyzuje publiczność zachwycającą iluminacją. Cienie powstające z migocących płomieni dodają występom tajemniczości i dramaturgii. W Egipcie raks al shamadan stał się tradycyjną częścią ceremonii ślubnej. Rodziny wynajmują profesjonalne tancerki, których występy polegają na balansowaniu na głowie dużego, ciężkiego trzypiętrowego świecznika z 13 zapalonymi świeczkami. Nie jest to taniec ludowy, który zwykle skierowany jest do publiczności i wymaga jej udziału. Tańce ludowe były wykonywane wspólnie przez ludzi z wioski podczas celebrowania specjalnych okazji. Taniec ze świecznikiem nie ma tych ludowych korzeni. Jest to raczej profesjonalny występ nastawiony głównie na rozrywkę. Twórczynią tańca ze świecznikiem była Zouba al Klobatijja i Shafijja al Koptijja. Pochodzi on z wczesnych lat 20 dwudziestego wieku. Zouba al Klobatijja tańczyła z klop (dużą oliwną lampą) na głowie. Shafijja al Koptijja, tak nazywana, ponieważ była Koptyjką, jako pierwsza balansowała z trzypiętrowym świecznikiem na głowie. Inne tancerki, takie jak Nazla al Adel, Najia al Eskandrani i jej siostra Dawlett, nauczyły się tego właśnie od nich. Dawlett al Eskandrani przekazała to swojej wnuczce Nadii Hamdi. Raks al shamadan jest zazwyczaj prezentowany przez tancerkę ubraną w długą elegancką wieczorową suknię zdobioną paciorkami i cekinami. W Turcji istnieje tradycyjny taniec ludowy podczas, którego tancerki trzymają dwie świece w dłoniach. Poruszają one ramionami w różnych pozycjach w rytm muzyki.

Taniec ze świecznikiem dzisiaj
Do niedawna taniec ze świecznikiem był popularnym, tradycyjnym elementem zeffa (procesji ślubnej) podczas ceremonii ślubnych w Egipcie. Tancerka ze świecznikiem na głowie prowadziła pannę i pana młodego do miejsca, gdzie odbywało się przyjęcie weselne. Jednakże, mała grupa islamskich ekstremistów powstała w latach dziewięćdziesiątych zagroziła zakłócaniem ceremonii ślubnych, na które będą zapraszane tancerki. To zmusiło wiele rodzin do wynajmowania na ślubne imprezy grup tanecznych złożonych z młodych mężczyzn zamiast profesjonalnych tancerek. Przedstawienia męskich tancerzy były urozmaicone ? mogły to być egipskie folklorystyczne tańce charakterystyczne dla mężczyzn, takie jak tahtijb lub al ard , a niekiedy nawet tańce przypominające całe sceny zaczerpnięte z broadwayowskich musicali. W związku z tymi społecznymi zmianami popularność tradycyjnego tańca ze świecznikiem podupadła. Rodziny nie są po prostu skłonne ryzykować pojawienia się przemocy podczas ceremonii ślubnych. W Stanach Zjednoczonych niektóre tancerki świetnie opanowały posługiwanie się tym rekwizytem i wykorzystują go podczas swych wystąpień. Innym popularnym w Stanach wariantem tego tańca jest trzymanie na głowie jednej tylko świeczki na pojedynczym świeczniku. Często włączają one ten element do fragmentów tańca wykonywanych na podłodze. Artystka może zacząć występ wchodząc na scenę ze świeczką na głowie, a następnie wygiąć się i przesunąć świecę na brzuch. W tej pozycji może ona wibrować lub falować brzuchem.

Taniec z tamburinem
Tamburyn, zwany po arabsku riqq lub def, wprowadza element radosnego podniecenia do występów tanecznych. Badacze tańca nie znaleźli żadnych historycznych dowodów na to, że tamburyn był kiedykolwiek używany jako rekwizyt w tańcu na Bliskim Wschodzie. Znaleziono stare karty pocztowe, na których znajdują się kobiety pozujące z tamburynem, ale równie dobrze to fotograf, chcąc uatrakcyjnić zdjęcie, mógł poprosić tancerkę, aby pożyczyła instrument od któregoś z muzyków. Tamburyn należy do rodziny instrumentów perkusyjnych. Może być on wykonywany w różnych wielkościach, od dużej tabla baladi używanej w Egipcie przez muzyków ludowych do małego riqq z talerzykami umocowanymi w drewnianej ramce.

Tamburyn dzisiaj
Tancerki na Bliskim Wschodzie nie tańczą z tamburynem. Zazwyczaj towarzyszą im muzycy grający na instrumentach. Tamburyn dostarcza bogatszych dźwięków niż sama perkusja. W małych grupach muzycznych jedynym perkusistą może być właśnie człowiek grający na tamburynie. Wiele tancerek w Ameryce Północnej wykorzystuje tamburyn w swoich występach dla urozmaicenia, zwłaszcza podczas występów grupowych. Jest to rekwizyt niezwykle popularny właśnie przy występach grupowych, gdy chce się zaprezentować barwny styl cygańskiego tańca. Mimo, że taniec z tamburynem nie jest również tradycyjnym tańcem cygańskim, wyobrażenie o Cyganach tańczących wokół ogniska z tamburynem w ręku zostało powszechnie zaakceptowane przez zachodnią publiczność.